زندگانی چیست دانی؟ جان منور داشتن

بوستان معرفت را تازه و تر داشتن

عرش، فرش پایکوب تست، همت کن بلند

تا کی از این خاکدان، بالین و بستر داشتن؟

بگسل این دام هوس ای مرغ قدسی آشیان

گرد و عالم بایدت در زیر شهپر داشتن

بهر دیناری، کش از خاکست، پذرفتن وجود

بهر دیبائی کش از کرم ست، گوهر داشتن:

ای مسلمان تابکی، خون مسلمان ریختن؟

ای برادر تا بکی کین برادر داشتن؟

سینه خالی کن ز کبر و آز و شهوت، تا بکی

خانه پر گندم نمودن، کیسه پر زر داشتن؟

تا بچند این نخوت و ناز و غرور و عجب و کبر

از غلام و باغ و راغ و اسب و استر داشتن؟

این سر غدار را تا کی نهفتن در کلاه؟

وین تن مردار را تا کی بزیور داشتن؟

بی کلاهانند اندر ساحت اقلیم عشق

پای تا سر ننگ، از خورشید، افسرداشتن

کرده هر نقشی ولی زحمت فکندن بر قلم

خوانده هر درسی ولی منت ز دفتر داشتن

کاشف راز درون، از مژه آوردن بهم

واقف سر ضمیر، از لب ز هم برداشتن

کارشان، بر روی نطع عاشقی، پاکوفتن

شغلشان در زیر تیغ دوستی، سر داشتن

بی دروبامند، اما آسمان را آرزوست

بر مثال حاجبانش، جای بر در داشتن

لب خموش اما نشایدشان سر هر موی را

لحظه یی غافل ز ذکر نام حیدر داشتن!

شیر یزدان، داور امکان، خدیو دین علی

کز وجود اوست، دین را زینت و فر داشتن

باید آنکس را که مهر او نباشد، ای پدر

اعتقاد او به ناپاکی مادر داشتن

شخص قدرش در تمام عالم کون و فساد

سخت دلتنگ ست از جای محقر داشتن

دوش در معراج توصیفش، براق فکر را

کش بود در پویه ننگ از نام صرصر داشتن

خوش همی راندم به تعجیلی که جبریل خرد

ماند اندر نیمه ره، با آنهمه پرداشتن!

نامیان ممکن و واجب که دریایی ست ژرف

واجب آمد، فلک جرئت را به لنگر داشتن

عشق گفتا، رفرفم من برنشین برتر خرام

تا کی آخر رخت بر این کند رو، خر داشتن

حاجب وهمم، گریبان سبکرائی گرفت

گفت گستاخانه نتوان، رو برین در داشتن

جز پس این پرده هرجا دست دست مرتضی ست

لیک بالاتر نشاید پا ازین در داشتن

عشق گفتا ای گرانجان سبکسر، لب ببند

من توانم از میان، این پرده را برداشتن

از پس این پرده دست او مگر نامد برون

خواست چون در سفره شرکت با پیمبر داشتن

ز آن زمان در حیرتستم کاین عجایب مظهریست

تاکی آخر حیرت این پاک مظهر داشتن؟!

ممکن و در لامکان، جهل ست کردن اعتقاد

واجب و در خاکدان، کفرست باور داشتن

عشق گوید هرچه می خواهی بیان کن باک نیست

خوش نباشد سرایزد را، مستر داشتن

عقل گوید حد نگهدار ای مسلمان، زینهار

می ننیدیشی ز ننگ نام کافر داشتن

فتنه خیزد، دست اگر خواهی بیاوردن فرود

خون بریزد پای اگر خواهی فراتر داشتن

عشق گوید غایت کفرست با صدق مقال

عاشقان را باکی از شمشیر و خنجر داشتن

عقل گوید تا به کی زین فکرت آشوب خیز

دل مشوش ساختن، خاطر مکدر ساختن؟

در بر اغیار، سر حق مگو، زشت ست زشت

پیش چشم کور، آیینه سکندر داشتن؟

ای علی ای معدن جود و جلال و فضل وعلم

جز تو کس را کی رسد تیغ دو پیکر داشتن

جز تو کس را کی رسد در کعبه ای دست خدا

بی محابا، پای بر دوش پیمبر داشتن؟

فاش می خواندم خدایت در میان خاص و عام

گر نبودی کفر مطلق، شرک داور داشتن

من نمی گویم خدایی، لیک بی توفیق تو

باد برگی را نیارد از زمین، برداشتن

من نمی گویم خدایی، لیک بی تأیید تو

شاخ را قدرت نباشد برگ یابر، داشتن

من نمی گویم خدایی، لیک بی امداد تو

نطفه را صورت نبندد، شکل جانور داشتن

من نمی گویم خدایی، لیک می گردد پسر

در رحم زن را کنی گر منع دختر داشتن!

من نمی گویم خدائی، لکی باید خلق را

بر کف تو، چشم روزی را مقدر داشتن

منکران را هم سر و کار اوفتد آخر بتو

ناگزبرآمد رسن از ره به چنبر داشتن

نوح را کشتی بگرداب فنا بودی هنوز

گرنه او را بودی از لطف تولنگر داشتن

طبع من از ریزش دست تو آرد شعر نغز

زانکه عمان را، زباران ست گوهر داشتن